ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Εκείνο τ’ όμορφο λουλούδι που μου χάρισες παλιά,

εγώ το ‘κανα τραγούδι, το αγάπησα βαθιά…

Το ‘βαλα σ’ ένα σωλήνα από φυσητό γυαλί

και το πρόσεχα σα να ‘χε και αυτό ψυχή!

Του μιλούσα, το κοιτούσα, κι έβλεπα κάθε βραδιά,

που περνούσαμε οι δυο μας, με τ’ αστέρια συντροφιά.

Το ‘βαλα σ’ ένα σωλήνα από φυσητό γυαλί

και το πρόσεχα σα να ‘χε και αυτό ψυχή!

Μία μέρα τόσο κρύα, που τρυπούσε το πετσί,

ήρθε και η προδοσία να παγώσει την ψυχή…

Τότε ήταν που ο σωλήνας ράγισε στα ξαφνικά

έσπασε με έναν κρότο που βουίζαν τα αφτιά…

το λουλούδι μας στο χώμα έπεσε και χάθηκε

όπως η παλιά αγάπη που μαράθηκε!


Μα η σκόνη του νομίζω πως πλανιέται στον αέρα
σα φυσάει ο βαρδάρης το γυρνάει παντού σα σφαίρα!