Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

ΤΟ ΧΑΡΤΑΚΙ

Εκείνο το μικρό χαρτάκι
γκρέμισε αμέσως την ψυχή μου
εκείνο το μικρό χαρτάκι
άλλαξε τα πάντα στη ζωή μου…

Μπορεί και για καλό, πάντως η μοίρα
άλλα είχε γραμμένα…
ένα όνομα κι ένα τηλέφωνο στην τσέπη σου κρυμμένα…
Έτσι έμαθα για εκείνη, λάθος μέρα, λάθος ώρα
και μου κόπηκε η φόρα για όσα ήθελα να πω…
να σου ανοίξω την καρδιά μου, για πρώτη φορά,
τόσα χρόνια μετά!
Ίσως βρήκα το χαρτάκι για να ζούμε χωριστά…

Ένα τόσο δα χαρτάκι
πάγωσε τα όνειρά μου, μού κοψε και τον αέρα
ένα τόσο δα χαρτάκι
έγινε βάρος στην καρδιά μου από εκείνη τη μέρα…

Μπορεί και για καλό, πάντως η μοίρα
άλλα είχε γραμμένα…
ένα όνομα κι ένα τηλέφωνο στην τσέπη σου κρυμμένα…
Έτσι έμαθα για εκείνη, λάθος μέρα, λάθος ώρα
και μου κόπηκε η φόρα για όσα ήθελα να πω…
να σου ανοίξω την καρδιά μου, για πρώτη φορά,
τόσα χρόνια μετά!
Ίσως βρήκα το χαρτάκι για να ζούμε χωριστά…


Δε σου είπα σ’ αγαπάω
δε σου είπα μείνε εδώ
δε σου είπα ξενυχτάω
δε σου είπα σε ποθώ!!

ΙΣΩΣ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Η ψυχή δεν έχει χαριστεί ποτέ σε κανέναν
κι αν το κορμί τριγυρνά, όλα είναι μισά χωρίς εσένα.

Ίσως να φτάνει μόνο η αγάπη μου… και για τους δύο
ίσως να μπορεί να καλύψει το χρόνο η αγάπη μου… και για τους δύο!

Η καρδιά που χτυπάει κρύβει μόνο τη μορφή σου
το μυαλό ψάχνει λύση μα ακούει μόνο τη φωνή σου.

Ίσως να φτάνει μόνο η αγάπη μου… και για τους δύο
ίσως να μπορεί να καλύψει το χρόνο η αγάπη μου… και για τους δύο!

Ζήσε στιγμές κάνε ότι λέει η καρδιά σου

γέλα όσο θες άκου μόνο τα αισθήματά σου!

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Πως πονάω που δεν πήρα ποτέ την αγάπη σου,
πως πονάω γιατί ξέρω πως άξιζα ένα δάκρυ σου…

Ήταν η απόσταση… ήτανε πολλά μαζί,
ήταν ο εγωισμός… ήτανε κι ο χρόνος εχθρός.

Πως πονάω που δεν έσφιξα ποτέ το κορμί σου,
πως πονάω που δεν ξέρω τη γεύση απ’ το φιλί σου…

Ήταν η απόσταση… ήτανε πολλά μαζί,
ήταν ο εγωισμός… ήτανε κι ο χρόνος εχθρός.

Ελπίζω μια μέρα να μάθεις για την αγάπη μου

ελπίζω μια μέρα… αγάπη μου!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΝΕΙΣ;

Το ταξίδι είναι μικρό ας το κάνουμε ωραίο
το δρομάκι είναι στενό να προχωρήσω λέω…

Όλοι μιλάνε για την κρίση, μες την Ελλάδα
σ’ όλη τη γη μόνο η κρίση…
για την αγάπη κανείς; για την αγάπη κανείς θα μιλήσει;

Εμείς το κάναμε το χρήμα… για καλό!!!
εεε ξυπνάτε το ταξίδι είναι μικρό!!!

Και τι έχει σημασία τελικά
όταν ο ήλιος θα δύσει τότε θα καταλάβετε την αγάπη
όταν δε θα μείνει τίποτα από αγαθά
η αγάπη θα σας φωνάζει πως είναι αργά
και η ζωή θα γελάει ειρωνικά!!

Το ταξίδι είναι μικρό ας το κάνουμε ωραίο

το δρομάκι είναι στενό να προχωρήσω λέω…

ΕΥΤΥΧΩΣ

Οι δυο μας κάτω απ’ τη βροχή με μια ψυχή…
δε σταματάω να σου φωνάζω… σ’ αγαπάω!!

Πάλι ξυπνάω ιδρωμένη η εικόνα άξαφνα φεύγει..
όνειρο ήτανε ξανά… ένα απ’ τα πολλά…
μα ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά!

Τα δυο κορμιά ενωμένα στην αμμουδιά…
μέσα στο πάθος και τα φιλιά έχουν ζωή

Μα πάλι ξυπνάω ξαφνικά χάνεται η θάλασσα κι η αμμουδιά
όνειρο ήτανε ξανά… ένα απ’ τα πολλά…

μα ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά!

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

AKOY

Θέλω να σου πω πολλά αρκεί ν’ ακούσεις την καρδιά μου
γίνε ένα με το χτύπο της ακούς;

Πιο πολύ κι απ’ το πολύ, θέλω να σε δω πολύ
πιο πολύ κι απ’ το πολύ θέλω μαζί σου μια μόνο στιγμή
γίνε ένα με το χτύπο της ακούς;

Τότε νόμιζα ένας χρόνος ήτανε πάρα πολύ
τώρα άκου την καρδιά σου κι εσύ
γίνε ένα με το χτύπο της ακούς;

Πιο πολύ κι απ’ το πολύ, θέλω να σε δω πολύ
πιο πολύ κι απ’ το πολύ θέλω μαζί σου μια μόνο στιγμή
γίνε ένα με το χτύπο της ακούς;

Φτερουγίζω κοντά σου στου Μορφέα την αγκαλιά
ακούω κι εγώ την καρδιά… ακούς;

ΤΙΠΟΤΑ

Μακάρι να μπορούσαν να εξαφανιστούν όλα όσα ένοιωσα!
Μακάρι να αδιαφορούσα, σ’ άλλο σταθμό να σταματούσα…

Δεν έχω να θυμάμαι τίποτα καλό
δεν έχω να θυμάμαι τίποτα κακό
κι αυτό είναι χειρότερο…

Μακάρι να είχαν γίνει πολλά να ‘χω κάτι να σκέφτομαι…
Μακάρι να το μετάνιωνα μετά κι η φυγή ας με μαχαίρωνε!

Δεν έχω να θυμάμαι τίποτα καλό
δεν έχω να θυμάμαι τίποτα κακό
κι αυτό είναι χειρότερο…

Ας είχε ένα λόγο να υπάρχει η πίκρα
να μη νοιώθω πως είμαι τρελή
να αγαπώ μια σκιά, να αγαπώ ένα όνειρο
να αγαπώ ένα τίποτα…. τίποτα καλό τίποτα κακό…

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κι αν το σώμα αλλάζει και φεύγουν τα νιάτα σιγά-σιγά
κι αν τα μάτια δε βλέπουν άλλο πια καθαρά…

Το μυαλό σε ζητάει, μα δε μπορεί να κάνει πολλά,
η καρδιά σου μιλάει μα δε την ακούς καθαρά…

Κι αν τώρα δε θέλω ή δεν τολμώ να αφήσω όσα ζω
κι αν η λογική με πονάει, την ακολουθώ!

Το μυαλό σε ζητάει, μα δε μπορεί να κάνει πολλά,
η καρδιά σου μιλάει μα δε την ακούς καθαρά…

Ίσως αν ήθελες να δεις, ίσως αν μ’ αγαπούσες

να είχες κάτι να πεις!

ΤΟΤΕ

Τότε έφυγες σαν να ‘ταν παιχνίδι
τότε έλεγα μπα δεν αξίζει
ότι νοιώθαμε απλώς σκουπίδι…

Και για σένα δεν ξέρω, ούτε ρωτώ
μα ο χρόνος στενεύει, σε συμπληγάδες με σέρνει
πριν το τέλος σου λέω σ’ αγαπώ
άλλο πλέον να το κρύβω δε μπορώ…

Τα μαλλιά κι αν ασπρίσαν
δε με νοιάζουν αυτά,
δεν αγάπησα όψη μόνο καρδιά…

Και για σένα δεν ξέρω, ούτε ρωτώ
μα ο χρόνος στενεύει, σε συμπληγάδες με σέρνει
πριν το τέλος σου λέω σ’ αγαπώ
άλλο πλέον να το κρύβω δε μπορώ…

Ένα χάδι σου να ‘χα, ένα βλέμμα μονάχα
μία μόνο ευκαιρία, πέντε λόγια να πω…

και ας μη σε ‘χω ποτέ μου… ας μη σε ξαναδώ!

ΜΗ

Ήταν μια λάθος στιγμή, τότε διάλεξα απλά τη φυγή.
Δε την άκουσα Θεέ μου μες τα στήθη βαθιά
την καρδιά που χτυπούσε για εκείνον τρελά…

Και μου φώναζε ΜΗ,
μη το κάνεις… λέξη μην πεις…
θα μένω μισή για όσο ζεις
κλείσε το στόμα εκλιπαρούσε
κλείσε το στόμα και μη το λες,
ότι έγινε, ήταν ‘’εχθές’’!

Ήταν μια λάθος στιγμή, τότε που άλλαξε ο νους την ψυχή.
Κι καρδιά που ζητούσε του μυαλού εντολή…
δε την άκουγα τότε η τρελή!

Και μου φώναζε ΜΗ,
μη το κάνεις… λέξη μην πεις…
θα μένω μισή για όσο ζεις
κλείσε το στόμα εκλιπαρούσε
κλείσε το στόμα και μη το λες,
ότι έγινε, ήταν ‘’εχθές’’!


ΕΣΥ ΜΟΥ ΦΤΑΙΣ

Εσύ μου φταις που δεν κατάλαβες ποτέ
τι σου ‘χω δώσει… και την ψυχή που έχεις προδώσει!

Εσύ μου φταις… πόσο με πόνεσες
δεν έχεις νοιώσει… ναι!!! πόσο φταις!

Εσύ μου φταις που η σχέση μας διαλύθηκε στο χτες
τώρα τι θες άδικα κλαις!

Εσύ μου φταις… πόσο με πόνεσες
δεν έχεις νοιώσει… ναι!!! πόσο φταις!

Την καρδιά δε την άγγιξες, τη φωτιά δε την είδες
την αγάπη την πέταξες στην καταιγίδα!! Φταις!!


ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Όσα όνειρα και να γεμίσει το σαλόνι
όσο κι αν φαίνονται σαν αίμα μες το χιόνι,
όσες οι λέξεις πάνω στο χαρτί απλωμένες,
τόσες οι νύχτες οι ξενυχτισμένες!

Τίποτα δε θ’ άλλαζα απ’ όλα αυτά, όσο κι αν
ώρες-ώρες πονάνε βαθιά!
Τίποτα απ’ το τώρα δε θ’ ακουμπούσα,
μόνο τα παλιά θα πείραζα αν θα μπορούσα
μόνο τα παλιά…
Πράξεις που δε γίνανε λόγια που ξεφύγανε
μόνο τα παλιά… μόνο τα παλιά!

Όσο κι αν σε σκέφτομαι, όλο και πιο πολύ
όσο κι αν ο χρόνος που περνάει, δε γιατρεύει την πληγή,
όσο κι αν δε βρίσκω τρόπο να στο πω,
τόσο θα ξέρω πως πάντα θα σε αγαπώ!

Τίποτα δε θ’ άλλαζα απ’ όλα αυτά, όσο κι αν

ώρες-ώρες πονάνε βαθιά… Φαντάσματα απ’  τα παλιά!!

ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΖΩ ΕΤΣΙ

Έχω μάθει να ζω κάπως έτσι
μες του μυαλού τα συρτάρια τι να χωρέσει..
Έχω μάθει να ζω κάπως έτσι να πετάω τις νύχτες χαμηλά,
μήπως και κάποιο όνειρό σου μ’ επιλέξει…

Έχω μάθει να ζω κάπως έτσι…
η καρδιά δεν ξέρω πόσο θ’ αντέξει.
Έχω μάθει να ζω κάπως έτσι
μα νομίζω θα βρέξει…

Έχω μάθει να ζω κάπως έτσι να ελπίζω μια μέρα
να μάθεις πόσο μ’ έχεις σημαδέψει!
Έχω μάθει να ζω κάπως έτσι
να ξέρω τη λέξη ‘’πονέσει’’…

Έχω μάθει να ζω κάπως έτσι…
η καρδιά δεν ξέρω πόσο θ’ αντέξει.
Έχω μάθει να ζω κάπως έτσι

μα νομίζω θα βρέξει… Έχω μάθει;

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

Μια μελαγχολία γλυκιά παρέα μου κάνει καθημερινά!
Τη βλέπω στα μάτια μου μες τον καθρέφτη,
τη νοιώθω στην ανάσα μου σαν πέσει η βραδιά.

Και ‘κει που λέω θα μου σαλέψει, δεν πάει άλλο θα τρελαθώ
έρχεσαι εσύ αγαπημένη μου μορφή
όπως σε θυμάμαι όταν ήσουν παιδί.

Αχ μείνε εδώ σου φωνάζω… και ξυπνάω απ’ τη δική μου φωνή
το δάκρυ κυλάει λυτρωτικό, η καρδιά μου ξεσπάει που είσαι απών!

Μελαγχολία γλυκιά παρέα μου κάνεις καθημερινά
τι σ’ έχει φέρει το ξέρω, μα είναι αργά

τι κάνει το γέλιο ιστορία παλιά… το ξέρω το ξέρω καλά!

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙ

Χαμένη αγάπη της ψυχής μου κομμάτι
καμένο χαρτί το δικό μας μαζί…
Χαμένοι στο χρόνο χωρίς γυρισμό,
χαμένοι στα λόγια, τον εγωισμό!!

Ακόμα και τώρα που ζούμε μακριά,
που δε βλέπω τα μάτια που δεν ακούω την καρδιά,
σ’ έχω μαζί μου δεμένο σφιχτά
κρυφό γιατρικό μου και δηλητήριο μου!

Χαμένη αγάπη της ψυχής μου κομμάτι
αν κάτι πονάει βαθιά,
είναι που δεν έχω να θυμάμαι πολλά…
Χαμένοι στα λόγια τον εγωισμό
αργά στο λέω, σ’ αγαπώ!!

Ακόμα και τώρα που ζούμε μακριά,
που δε βλέπω τα μάτια που δεν ακούω την καρδιά,
σ’ έχω μαζί μου δεμένο σφιχτά
κρυφό γιατρικό μου και δηλητήριο μου!

Ζω στης αγάπης το μονοπάτι το νοερό,
σε λαβύρινθο χάθηκα μες το μυαλό,
παντού σε ψάχνω… ουτοπικό….
Της αγάπης κομμάτι…. ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ!!

ΤΑ ΞΕΝΑ

Το τζάμι θόλωσε μες το σκοτάδι,
ομίχλη έπιασε στον πηγεμό…

Ξημέρωσε σε άλλο τόπο,
βγήκε ο ήλιος που ήταν γνωστός… μόνο αυτός!

Ξένα τα πάντα ίδια η καρδιά,
μπορεί να χάθηκε, μα όμως χτυπά!

Όσο κι αν ψάξω, δε θα σε βρω,
τα ξένα γίναν ο τόπος που ζω.

Ίσως βολεύτηκα δεν ξέρω πια
αν θέλω να φύγω σαν τα πουλιά…

Ίσως φοβάμαι, να είναι αργά…
σε ‘κείνο το μέρος απ’ τα παλιά
ίσως να νοιώθω σαν ξένη πια!

Η ζωή είναι εδώ, ο χρόνος κυλά…

η ευτυχία κοιτά.  Χαμογελά;;;

ΑΝ ΤΑ ΛΑΘΗ ΑΛΛΑΖΑΝ

Ανοίγω την τηλεόραση να παίζει,
αδιάφορα κοιτώ με το ένα χέρι στο τραπέζι…

Αν τα λάθη αλλάζαν ξαφνικά, με μια λέξη,
με μια σκέψη, μ’ ένα δάκρυ, έτσι απλά.
Αν τα λάθη αλλάζαν ξαφνικά, τα λάθος λόγια,
τις λάθος πράξεις, τα λάθος φιλιά, έτσι απλά.
Ίσως τότε να μην ήταν αργά…

Τι πάει τη διάθεση στον πάτο, το ίδιο έργο κάθε Σαββάτο
η ίδια θλίψη μες την καρδιά κάθε βραδιά…

Αν τα λάθη αλλάζαν ξαφνικά, με μια λέξη,
με μια σκέψη, μ’ ένα δάκρυ, έτσι απλά.
Αν τα λάθη αλλάζαν ξαφνικά, τα λάθος λόγια,
τις λάθος πράξεις, τα λάθος φιλιά, έτσι απλά.

Ίσως τότε να μην ήταν αργά…

ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ

Το καράβι ίσα που φαίνεται στο βάθος
και το μυαλό μου πάλι αρμενίζει με πάθος

Το εισιτήριο ψάχνω το μαγικό
που γυρίζει το χρόνο στης μνήμης το σταθμό.
Εκεί γυρίζω να σε δω έστω για ένα λεπτό!!

Το περιστέρι χάθηκε στον ουρανό
κοιτάζω για ένα αστέρι που πέφτει να ευχηθώ…

Το εισιτήριο ψάχνω το μαγικό
που γυρίζει το χρόνο στης μνήμης το σταθμό.

Εκεί γυρίζω να σε δω έστω για ένα λεπτό!!

ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ

Ότι κι αν γίνει να ξέρεις σε λάτρεψα
μόνο μαζί σου βρήκα ηρεμία
μα είσαι διάλλειμα μες τη ζωή μου όσο
κι αν θέλω να μείνεις πολύ!!

Όμως κανέναν δεν παρακαλάω
με κυριεύει ο εγωισμός
ακόμη κι αν χάσω και σένα
είναι πιο πάνω ο εγωισμός
και δεν παρακαλάω ούτε εσένα
κομμάτια ας γίνουν τα φρένα!!

Τώρα συντρίμμια μαζεύω
και ζω μακριά απ’ τα χάδια σου
γιατί ήσουν διάλλειμα
κι ας ήθελα να μείνεις πολύ!

Όμως κανέναν δεν παρακαλάω
με κυριεύει ο εγωισμός
ακόμη κι αν χάσω και σένα
είναι πιο πάνω ο εγωισμός
και δεν παρακαλάω ούτε εσένα

κομμάτια ας γίνουν τα φρένα!!

ΠΟΣΟ ΛΙΓΟ

Πόσο λίγο έχεις κρατήσει, δε το πιστεύω αυτό
πόσο λίγο τι κρίμα μύθος ήσουν δυστυχώς…

Ήρωας υποκρισίας έγινες κι εσύ,
τι κι αν είχα πάψει να πιστεύω σε αληθινή μορφή
τι κι αν είχα πάψει να πιστεύω πόνεσα πολύ.
Τώρα λέω δεν έχεις υπάρξει ποτέ στη ζωή μου
ένα χρόνο στα όνειρα ποτέ στην ψυχή μου…

Πόσο λίγα τα χάδια σου με ημερομηνία λήξης
πόσο λίγο θα σου πω έγινες μηδενικό…

Ήρωας υποκρισίας έγινες κι εσύ,
τι κι αν είχα πάψει να πιστεύω σε αληθινή μορφή
τι κι αν είχα πάψει να πιστεύω πόνεσα πολύ.
Τώρα λέω δεν έχεις υπάρξει ποτέ στη ζωή μου
ένα χρόνο στα όνειρα ποτέ στην ψυχή μου…


ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ


Ήταν ξένος με άγγιξε
τα κατάλαβε όλα με μάγεψε
μα δε μπορώ άλλο εγώ,
δε θέλω να είμαι εδώ!

Να γινόταν να φύγω μακριά…
να μη γνωρίζω κανέναν,
να μη μιλάω σε κανέναν,
να μην πονάω από κανέναν
να γινόταν να φύγω μακριά…

Ήταν βράδυ και χάθηκα,
με φυσούσε ο βοριάς και μαράθηκα
μα δε μπορώ άλλο εγώ,
δε θέλω να είμαι εδώ!

Να γινόταν να φύγω μακριά…
να μη γνωρίζω κανέναν,
να μη μιλάω σε κανέναν,
να μην πονάω από κανέναν
να γινόταν να φύγω μακριά…